Camino de Santiago - Sù e jù pe Galizie

A son i ultins chilometris prin di rivâ, ducj sù e jù, ducj pardabon biei, passant tal mieç di boscs di cjastenârs, rôi e eucaliptus.

Boscs e paisuts plens di magjie, pardabon, ma la magjie plui grande e je il caratar misteriôs e ospitâl dai galizians e la fortune di bevi une queimada cun lôr.

Mouchos, curuxas, sapos e bruxas.

Demos, trasgos e diaños,

espíritos das neboadas veigas.

Corvos, píntegas e meigas:

feitizos das menciñeiras.

Podres cañotas furadas,

fogar dos vermes e alimañas.

Lume das Santas Compañas,

mal de ollo, negros meigallos,

cheiro dos mortos, tronos e raios.

Ouveo do can, pregón da morte;

fuciño do sátiro e pé do coello.

Pecadora lingua da mala muller

casada cun home vello.

Averno de satán e belcebú,

lume dos cadáveres ardentes,

corpos mutilados dos indecentes,

peidos dos infernais cus,

muxido da mar embravecida.

Barriga inútil da muller solteira,

falar dos gatos que andan á xaneira,

guedella porca da cabra mal parida.

Con este fol levantarei

as chamas deste lume

que asemella ao do Inferno,

e fuxirán as bruxas

a cabalo das súas vasoiras,

índose bañar na praia

das areas gordas.

¡Oíde, oíde! os ruxidos

que dan as que non poden

deixar de queimarse no augardente

quedando así purificadas.

E cando este beberaxe

baixe polas nosas gorxas,

quedaremos libres dos males

da nosa alma e de todo embruxamento.

Forzas do ar, terra, mar e lume,

a vós fago esta chamada:

se é verdade que tendes máis poder

que a humana xente,

eiquí e agora, facede que os espíritos

dos amigos que están fóra,

participen con nós desta Queimada.